Piotr Strzałkowski (Strzała)

Odkąd pamiętam, zawsze chciałem wystartować w Maratonie Warszawskim - wtedy był to Maraton Pokoju. Kilka razy zaczynałem biegać, by skończyć po kilku lub kilkunastu tygodniach. Innymi sportami też raczej się nie zajmowałem. Niestety zawsze były ważniejsze sprawy - praca, dzieci, wyjazdy... Kiedy skończyłem 35 lat pomyślałem, że warto trochę zwolnić z pracą i raz w roku zrobić coś szalonego. Na pierwszy ogień miała pójść tama Emosson w Szwajcarii - najwyższa sztuczna ściana wspinaczkowa świata. Wyjazd do Szwajcarii jednak nie wypalił. Pomyślałem więc, że może przynajmniej maraton. I właściwie bez przygotowań wystartowałem w pamiętnym MW wokół tonącego w błocie Parku Saskiego. Rezultat - 4:42. Byłem już "maratończykiem", ale nie byłem jeszcze biegaczem, bo wcale nie zamierzałem biegać. Myślałem raczej o motolotniach i żaglówkach. Biegałem sporadycznie, bez planu i bez planów na przyszłość. Zacząłem poważniej myśleć o bieganiu i następnych maratonach dopiero kilka miesięcy póśniej. Regularnie przemierzałem wtedy trasy na Kabatach. Wiosną 2003 r. wystartowałem w Krakowie (3:59). Jesienią w Warszawie (3:32). Sezon 2004 nie był udany. Dębno musiałem odpuścić ze względu na przeziębiony nerw kulszowy. W Warszawie zacząłem za ostro. Dotarłem do mety, ale wynikiem nie będę się chwalić. Żeby zupełnie nie zawalić sezonu pojechałem do Poznania (3:14). Rok 2005 to była wielka przygoda: wspólne bieganie z KrzyśkiemP i GrzegorzemP po Puszczy Kampinoskiej, 12 godzinna sztafeta w kopalni w Bochni (17 miejsce), Dębno (3:22), Rześnik (13:48 - 7 miejsce) i na deser - już w barwach ENTRE.PL Team - Warszawa (2:58 - wicemistrzostwo Polski dziennikarzy w maratonie). Plany na 2006 r.: sztafeta w kopalni w Bochni (towarzysko), Rześnik, maratony w Dębnie i w Warszawie. Może jeszcze setka w Kaliszu.